Hatay Eğitim ve Araştırma Hastanesi Güzelburç Mahallesi’nde kurulurken, en çok itiraz edenler ortasında Bağımsız Kamu Vazifelileri Sendikaları Konfederasyonu (BASK) üyesi sağlıkçılar geliyordu.
Öyle ki, 2010’da Elazığ zelzelesi sonrası yaptıkları açıklamada, “Birinci derece zelzele riski olan bu noktaya hastane yapılması hem maliyeti katlar hem de can kaybı olur” dediler.
Uyardılar.
Hem de üç yıl boyunca…
2011’de Van Sarsıntısı sonrası, hastanenin iki fay çizgisi ortasına ve meraya inşa edildiğini anlatarak, “İlerleyen yıllarda sarsıntıda şifa mı olacak, yoksa felaket mi” diye sordular. Hemen hastanenin yerinin değiştirilmesini istediler.
2012’de valilik önünde, “Kampüs hastanesi, mevt projesi mi olacak” diye pankart açtılar.
Her ne söyledilerse 6 Şubat 2023’te çıktı!
Yoğun bakım hemşiresi anlatıyor
O tarihte hareketleri düzenleyenlerden Abdullah Gül, açılmasını protesto ettiği Hatay Eğitim ve Araştırma Hastanesi’ne 2019’da ağır bakım hemşiresi olarak atandı.
BASK’a bağlı Birlik Sıhhat Sen temsilcisi olan Gül, zelzeleden dört saat öncesine kadar nöbetteydi. Hemşire, sarsıntıya evde yakalanırken, hastane de kullanılamaz hale geldi. Duvarlar çatladı, yer göçtü ve asma tavanlar çöktü.
Yıkım bu kadarla hudutlu kalmadı.
Önceki gün Hatay Eğitim ve Araştırma Hastanesi ağır bakım ünitesinde mevte terk edilen ve oksijen verilmediği için can veren çocuğun manzarasını yayınlamıştım.
Meğer o tek değilmiş!
Gül’e nazaran acil serviste, ikinci ve üçüncü katta 14’ü çocuk, 112 ağır bakım yatağı vardı. Sarsıntıdan sonra vazifeliler 28 hastayı çıkardı. Lakin Gül, dördü çocuk olmak üzere en az 80 hastanın içeride öldüğünü öne sürüyor. Sistemine girilmediğinden kesin sayının verilemediğini söylüyor.
Elektrik kesildi, jeneratör çalışmadı
Gül, şu bilgileri veriyor:
Gül, katlardan indirilen kimi hastaların, müdahale imkanı olmadığı için öldüğünü sav ediyor.
Gül şöyle devam ediyor: “Hastaların acilde tekerlekli sandalyede öldüklerini görmüşler. Bunlar zati entübe dediğimiz, makineye bağlı hastalar. Oksijen verilmediği için ölmüşler.”
Hastanede misyonlu Ş.T. isimli hemşirenin, ağır bakımda tedavi gören oğlu M.M.T. can verenler ortasında.
Ş.T., oğlunun cenazesini bir hafta bulabildi.
72 yaşındaki hasta kayıp
Hastanede kayıplar da var. Örneğin 72 yaşındaki Halit Uludağ, 20 gündür tedavi gördüğü hastanede sarsıntıya yakalandı. Eşi Refika, eşinin ne ölüsünü bulabildi ne dirisini.
Refika Uludağ anlatıyor: “Eşimin göğüs hastalıkları vardı. Ayağı kırıktı. Zelzeleden 20 gün evvel yattı. En son cuma gördüm. Pazar akşamı zelzele oldu. Dediler ki, ‘Sevk edildi. Ancak nereye edildi, bilmiyoruz.’ Arıyoruz; yok. Ne ölüsünü söylüyorlar, ne dirisini.”
Deprem gecesi hastanede nöbet tutan bir misyonlu WhatsApp kümesinde yaşadıklarını paylaşırken, “İnsanlar saatlerce bağırarak yağmur altında vefat etti” diyor.
Gül, hastanede asansörlerin daima arıza yaptığını, elektrik, su ve havalandırma meselelerinin bulunduğunu ve sigara içilmemesi için yangın merdivenlerinin kilitlendiğini ileri sürüyor. Bunların felaketi ağırlaştırdığını vurguluyor.
Hastane çöktü, 72 meyyit var, tek istifa yok
Birlik Sıhhat Sen Hatay Vilayet Temsilcisi Abdullah Gül’ün hemşire eşi Asiye Gül, Hatay Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nin Antakya merkezindeki ek binasında çalışıyordu. Asiye Gül, sarsıntıya nöbetteyken yakalandı. Çöken binada Gül dahil, sekizi hemşire olmak üzere 72 insan öldü.
Abdullah Gül, sarsıntı olduktan 15 dakika sonra binanın önüne koştu.
Gül, anlatıyor: “Beşer kattan iki blok yerle bir olmuştu. Enkaza çıktım, eşimin ismini seslendim. Alttan biri dedi ki, ‘Abi üstüme basıyorsun, az ileri git.’ Geceleri o ses kulağımda çalkalanıyor. Yanda yarık vardı, oradan bir ses: ‘Bizi kurtarın.”
Gül, yardım istemelerine ve polisin tekraren anons geçmesine karşın kimsenin gelmediğini belirterek, şöyle diyor: “O gün sabah olsun diye nasıl dua etiğimizi bir bilseniz. Sabah gün ağardı, beşerler yakınlarını kurtarmak için geldi. Enkaza çıkmak istediler. Dedim ki ‘Çıkmayın, işi bilmiyoruz, devletimiz gelir.’ İki üç saat enkaza çıkarttırmadım. Yayladağı Belediyesi’nden iki kepçe ve dört kamyon geldi. ‘Biz müdahale etmeyi bilmiyoruz, AFAD’ı bekliyoruz’ dediler. İki saat beklediler. Bizi bırakıp gittiler. Öğlene yanlışsız biz çıktık enkaza. Sekiz kişiyi çıkardık.”
İkinci gün Ümraniye Belediyesi’nden bir grubun geldiğini, “Ses alamıyoruz” deyip gittiklerini söylüyor. Öğlene yanlışsız polis gruplarının gönderildiğini lakin onların da kurtarma deneyimlerinin bulunmadığını vurguluyor.
Gül, “Daha evvel bu hastanede çalıştığım için eşimin odasını kestirim ederek buldum. Odanın karşı tarafındaki odada olabileceğini düşündük. Enkaza girdik. Artçılar oldu. Üçüncü gün akrabalarımla birlikte eşimin bulunduğu enkazı açtık. Öğleye hakikat ses aldık. Bu ortada, KARDOFF isimli Karabüklü kurtarma grubu Twitter’dan paylaşımlarımızı görüp geldi. Ses aldığımız yere odaklandı. Ya eşim ya da hemşire arkadaşlarımızdan biri ‘Buradayım’ dedi. Gece üçe kadar çalıştık. Üçte o sesi de alamadık. Kimse canlı çıkmadı. En acısı da, alttakilere ulaşmak için enkazdaki odunları temizliyor, sonra o odunları alıp parkta çocuklarımızı ısıtıyorduk. Dördüncü güne kadar yağmalanmadık yer kalmadı. Beş altı kişilik aile kümemiz vardı. Parkta yan yana durduk ki, yağmacılar gelirse birbirimize takviye çıkalım” diyor.
Gül, beşinci günden sonra cenazelere ulaşmaya başladıklarını kaydediyor.
Gül:
“İnsanların duası, canlı çıkmaktan çok ceset tek modül çıksın, kokmadan çıksındı. Çıkanları tanıyamıyorduk.”
Çıkardıkları kız çocuğunun sonradan kaybolduğunu ileri sürerek, şöyle konuşuyor:
“Bir kız çocuğunu kurtardık, 12-13 yaşlarındaydı. Üçüncü gün ambulansa teslim ettik. Kızın fotoğrafını sarsıntı kümelerinde ‘Aranıyor’ diye gördüm. Kıza artık ulaşılamıyor.”
Gül, üç – dört gün sonra ambulansların geldiğini, yedinci güne kadar bir devlet yetkilisinin hastaneyi ziyaret etmediğini vurguluyor.
Gül:
“Öyle bir rezalet vardı ki, dördüncü gün Ukrayna grubu ile bir Hollanda takımı geldi. Ellerine harita vermişler, yanlarında tercüman yok. Harita da siyah-beyaz bir çıktı. Yalnızca mahallenin ismi yazıyor. ‘Gidin, arayın’ demişler. Karabüklü gruptan Rusça bilen bir gönüllüyü onlarla tanıştırdım. Ve onlarla bu sayede çalıştık. Bu türlü bir şey olabilir mi?”
Gül, eşinin cenazesini yedinci gün bulabildiklerini vurguluyor.
Binanın sarsıntıya dayanıksız olduğuna ait raporunun olduğunu belirterek, şunları söylüyor:
“Bir vilayet düşünün, etkin hastane yok, hepsi kullanılmaz durumda. Beşerler enkazdan çıksa bile birinci yardım yapılamadığı için hayatını kaybetti. Sıhhat Müdürü hala misyon başında. Utanmadan geziyor.”
Gül, geçen hafta cürüm duyurusunda bulundu.
Ek binanın molozu içinde taş ve kumun bulunduğunu, demirin düz bağlandığını, işçiliğin ve kiriş irtibatlarının berbat olduğunu sav ediyor. Yardımın çok geç geldiğini savunuyor. Dilekçesinde Hatay Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nde yaşananlar hakkında şunları yazıyor:
“Ana binada tedavi görmekte olan ağır bakım hastaları müdahale yapılamadığından hayatını kaybetmiştir.”